رهایی از شبکه های اجتماعی؟

این مطلب در واقع جواب های پاره پاره "ای میلی" هست که با فردی دغدغه مند درباره مضرات شبکه های اجتماعی رد و بدل شد

ناگهان متوجه شدم بیشتر در حال سخنرانی کردم هستم تا گفت و گو!

با کمی اصلاح متن رو اینجا آوردم. پیش آ پیش بابت "اور دوز" محاوره در متن پوزش میخوام

من تجربه دو تا از این شبکه های اجتماعی رو داشتم که از یکی بیرون اومدم ولی هنوز تو اینستا هستم

 مساله اینجاست که ابتدائیاتی که می خواییم برای یه عده بگیم تا بفهمن که این فضا خطرات خاص خودش رو داره در سطحی قرار داره که معمولا در همون اول دیالوگ بر قرار نمیشه.

سر همین، عموما عوام مردم(اونها که خیلی قرار ندارن که عمیق بشن در مسائل) جزء دسته های اولی هستن که اسیر این شبکه ها میشن و چون تعقل درونش کمه از این شبکه ها بیرون نمیاین مگر اینکه ضربه سنگینی ازش بخورن. مثلا تو خانواده یا روابطشون اتفاقی بیافته که ترجیح بدن ترکش کنن

یه مساله دیگه اینه که مردم در جمع بودن رو دوست دارن و همچنین در جریان بودن رو 

بخاطر اینکه حس سر زندگی و امنیت رو بهشون القا میکنه."کلا در جمع بودن، توهم امنیت رو با خودش داره." این جمله خیلی اساسی هست به نظرم.

در این شبکه ها بودن در واقع گریزی هست از تنهایی درونشون که عموما یا جرات نمیکنن بسمتش برن یا اصلن ازش خبر ندارن.در واقع این آدما هیچ وقت با خودشون تو تنهایی خلوت نمیکنن یا خیلی کم اینکار رو انجام میدن و میشه گفت اصلا از خودشون و از "من" واقعیشون بی خبرن که این هم تو عرفان و دین خودمون هست و هم تو روانشناسی غرب 

خلاصه اینکه رها شدن از بند بدی های شبکه اجتماعی نیاز به یک حداقل هایی داره که عموما مردم ترجیح میدن اون رو نداشته باشن

براتون اتفاق افتاده احتمالا که طرف میدونه کارش اشتباهه ولی در یک برایند کلی کشش قیام علیه اون بدی رو نداره و با این جمله شما رو بدرقه میکنه که "بی خیال بذار حالمون رو بکنیم"

می دونین آمیزاد اسیر رابطه هست. که تو حوزه های مختلف یه بار خدا میشه اون طرف رابطه یه بار مردم یا هر چی.  اون طرف قضیه همواره محبوب هست که باز هم تو این رابطه دیده شدن نهفته است. یعنی که شخص دوست داره توسط محبوبش دیده بشه.

این سطح شامل آدمای متفکر هم میشه. یعنی عده ای که به خطرات و ماهیت این شبکه ها آگاهن اما بالاخره دوست هم دارن که دیده بشن.چون انسان هستن!

و خب به لحاظ آفرینش این مساله درون آدمیزاد فطری هست یعنی خیلی سخته که به یکی بگی محبوبت رو عوض کن.

به نظرم تو شبکه های اجتماعی از در عقلانیت وارد شدن خیلی سخته.

عموما نیاز به یه ضربه مهلک هست و خب اگر به امید این هم بخواییم بمونیم دیگه چیزی باقی نمی مونه

یه مطلب دیگه اینکه مهمترین چیزی که شخص داره از دست میده عمرش هست

و اینکه لحظاتی که داری می سوزونی دیگه بر نمیگرده. شاید این یه زاویه ورود باشه برای قضیه. حاج آقا پناهیان ده جلسه ای در این باره صحبت کردن تو مسجد امام حسین (علیه السلام) که به نظرم گوش دادنشون خوبه

به نظرم با این موضوع باید به عنوان یه پدیده برخورد کرد و بدور از احساسات سعی کرد تا می شه درست فهمیدش و مطالعش کرد

خیلی ها میدونن سیگار بده اما باز می کشنش.

مساله سر اون لذته هست.

لذتی که اصلا اجازه نمیده عقل وارد معرکه بشه.

با این وضع کار کردن تو این موضوع اساسا خیلی سخت میشه.

مگر اینکه مثلا شخص حضرت آقا بیان در این مورد صحبت کنن اونوقت باور کنین خیلی از مذهبی ها درست میشن :) والبته یه عده هم باز اتفاق خاصی در زندگیشون نمی افته 

خیلی جالبه که تو یه سری از کشورها دارن شبکه های مجازی رو محدود یا مسدود میکنن.هر چند اونا صرفا به بازده تولید و این جور چیزا فکر میکنن اما همون جور که می بینین همه دنیا درگیر شه و اینطور بگم که این شبکه ها ظرفیت این رو دارن که حتی اقتصاد دنیا رو هم تحت تاثیر قرار بدن

همون جور که قبلا گفتم مساله، مساله انسانی هست. به انسان توجه کنین