ورزش حرفه ای کیلویی چند؟
قبل تر به ورزش حرفه ای نگاه خوبی نداشتم و البته الان هم ندارم. سیستمی که 20 تا 30 سال از بهترین دوران عمرتو می گیره و بعد وقتی به آخر خط رسیدی، خسته و کوفته تو رو بعد به بیرون پرت می کنه و تازه می فهمی که هیچی نیستی و بهترین دوران عمرت رو مثلا دنبال وزنه زدن بودی یادنبال توپ یا اینکه 23 سانتی متر نیزه رو جلوتر پرتاب کنی!
ورزش حرفه هم مثل خیلی چیزای دیگه ی این دنیای مدرن چیزی هست که ما -یعنی نظام جمهوری اسلامی ایران- از روی اضطرار بهش تن دادیم. ما مجبوریم موشک داشته باشیم، مجبوریم سینما داشته باشیم و مجبوریم ورزش حرفه ای هم داشته باشیم. البته این به این معنا نیست که همه چیز این موارد صد در صد بد و مذموم باشن. مساله اینجاست که اگر یکسری ابتدائیات درست پایه گذاری بشن خود بخود دلیلی برای بوجود اومدن خیلی از این موارد وجود نداره.
مثلا اگر انسان به معنای عام اون به این مرحله از عقل می رسید که واقعا به سیگار نیاز نداره، قطعا هیچوقت صنعت دخانیات و مثلا جاسیگاری سازی بوجود نمی اومد!
اما علی الحساب فعلا در زمان حال زندگی می کنیم...
بنظرم کارکرد حداکثری ورزش های قهرمانی می تونه تقویت عرق ملی و بالا بردن امیدواری یک ملت به پیشرفت و سر افرازی کشورش و خیلی چیزهای دیگه باشه. و این چیز کمی نیست. مخصوصا برای کشوری که قراره جایگاه خودش رو در تاریخ و دنیا جابجا کنه.
رهبر انقلاب عموما در تبریک به تیم های ورزشی بابت کسب مدال، این قید رو اضافه میکنن که خیلی جای تامل داره:
کسب مقام قهرمانی را به شما و ملّت عزیز تبریک میگویم و از اینکه باعث سرافرازی کشور شدید، تشکر میکنم. (متن تبریک به تیم کشتی فرنگی).و یا در جاهای دیگه بابت شاد کردن مردم از ورزشکاران تشکر میکنن.
پ ن: برد تیم والیبال و صعودش به مرحله بعد اینقدر ارزش داشت که این چند خط رو بهش اختصاص بدم.(البته والیبال تو متن مستتر بود!) علت دیگه خوشحالیم اینه که والیبال آروم آروم داره بین مردم جا باز می کنه و امیدوارم این فوتبالِ مریضِ اعصاب خورد کنِ پرخاشیه، به حاشیه علاقه های مردم رونده بشه
