آشغال داده ها،انرژی و اتفاقات پیش رو
یادم هست وقتی سیزده چهارده سالم بود پسر همسایه مون کامپیوتر گرفت. اون موقع واقعیا چیز عجیب و غریبی بود. ظرفیت هارد کامپیوتر همسایه فقط 8 گیگ ناقابل بود. ظرفیتی که امروز واقعا بدرد خیلی ها نمیخوره و کمه برشون!
واقعیت اینه که تولید کردن و نگه داری اطلاعات ویرایش نشده و خام دیجیتالی تبدیل به یکی از چالش های ما آدمای امروزی شده .ما برای نگه داری این آشغال داده ها نیاز به هاردهای بیشتری داریم چون نمی دونیم باهاشون چیکار باید کنیم. در حال حاضر از این وضعیت اسفناک فقط شرکت های تولید کننده حافظه سود می برن.
در واقع سه تا مشکل اصلی در برخورد با این محتواها وجود داره وجود داره:
1) وقت نمی کنیم مرتبشون کنیم. حجم تولیدات دیجیتالی زمان زیادی رو برای مرتب کردن می طلبه. زمانی که خیلی از ما بخاطر کیفیت جدید زندگیمون تقریبا از داشتنش محرومیم.
2) تمایل شدیدی به آرشیو کردن داریم که این به نظرم بخاطر یکی از خصلت های آدمیزاده (شاید به این آیات از سوره همزه هم مربوط باشه:الَّذی جَمَعَ مالاً وَ عَدَّدَهُ-یَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ).مثلا کلی فیلم تو آرشیو فیلم هامون داریم که شاید سالی یه بار هم نبینیمشون. و یا کلی فیلم ضبظ شده و کلی عکس و .... ما میل شدیدی به جمع کردن همه اینا داریم چون فکر میکنیم به اونها نیاز داریم.
3) حجم زیاد حافظه، انسان رو در مرتب کردن و حذف محتواهای بی مصرف (آشغال داده) تنبل میکنه
یک بار با رفیقی صحبت می کردم و میگفم توی هیات ها از یه سالی رسم شد که از مراسم فیلمبرداری کنن- چه سینه زنی و کف زنی، چه سخنرانی-این دو تا مورد کاملا شنیداری هستن و چرا باید تصویرشون ضبط شه؟.( متاسفانه با تبدیل شدن مداحی ها ی ما به شبه شو های اون ور آبی تب فیلمبرداری هم بیشتر شد تا جایی که رقص نور و اسپایدر کم هم وارد کار شد .در واقع شهوت شهرت یه عده از مداحان پیشرو بود که وضع ما رو به اینجا کشوند.) مثلا آدم های امروزی کدومشون می شینن و مثلا یکساعت به مانیتور ذل میزنن و سینه زنی نگاه می کننن؟ (و حتی به لپ تابها و تبلت هاشون!)اما همین آدما بشدت تمایل دارن وقتای پرتشون رو با هدفون با این چیزا بگزرونن. توی اتوبوس، تو پیاده روی و ...
تصور کنید تقریبا ده سال پیش هر کسی قدرت تولید محتوای دیجیتالی رو به راحتی امروز نداشت. اما الان شبکه های اجتماعی، دیوایس ها، دوربین های دیجیتال، همه باعث این شدن که ما بی وقفه دیتا تولید کنیمساده سازی دستگاه های دیجیتال باعث شده حتی یه کودک خردسال هم بتونه تولید محتوا کنه!
با داشتن دوربین دیجیتال و امکان پاک کردن و دوباره عکس گرفتن(بر خلاف نگاتیو) این امکان ایجاد می شه که تا جایی که رم دوربین اجازه میده، مخاطب عکس بگیره. به خاطر "روز مبادا" و نداشتن "برنامه" و با اتکا به این جمله که "حالا بگیریم ببینیم چی میشه؟" معمولا این رم ها تا خرخره پر می شن. به این قضیه اضافه کنین تب داغ مگاپیکسل دوربین رو که یه چیز خر رنگ کنه. با توجه به اینکه خیلی از این عکسا هیچ وقت پرینت نمی شن تقریبا تنها استفاده ای که از مگاپیکسل بیشتر می شه تحیر بعد از زوم زیاد روی عکسه که مثلا چقدر دوربین خفنیه.(البته برای کار حرفه ای این کار لازمه اما برای مردم عادی چرا واقعا؟)
مسئله دیگه بزرگ شدن ابعاد نمایش تلوزیون ها و تبدیل شدن اونا به سینمای خانگی هست که عموما با زروشولن فول اچ دی (و بعضا بالاتر)کار میکنن. این مسئله باعث شده که امروز حتی دوربین های کامپکت هم این قابلیت رو پیدا کنن که فول اچ دی فیلمبرداری کنن.
دنیای دیجیتال و ملزمات اون ما رو به سمتی می بره که حجم تولیدات سختمون (هارد کپی-چیزهای ملموس مثل کاغذ نوشته) هر روز کم تر می شه و بر حجم تولیدات دیجیتالمون افزوده می شه(این قسمت شاید به ظاهر به نفع طبیعت به نظر برسه اما با زیاد تر شدن استفاده از دیوایس ها حرارت زمین برای تولید انرژی هم بالاتر میره و بدا به حال طبیعت). برای فراخوندن محتواهای دیجیتال نیاز به دیوایس داریم. دیوایس ها دروازه های دسترسی به این دنیای دیجیتال هستند. دروازه هایی که با انرژی الکتریسیته کار میکنن. پاشنه آشیل این دنیای شگفت انگیز دیجیتالی همین انرژی هست. امروز خیلی از ما حتی یک ساعت قطعی برق رو در خانه هامون نمی تونیم تحمیل کنیم چه برسه به یک دوره چند روزه قطعی برق.
تنظیم و تربیت رفتار دیجیتالی شاید چیزی هست که هنوز بهش اهمیت داده نمی شه اما در دراز مدت نیازش حس خواهد شد. واقعیت اینه که دیوایس ها -و عموما هر ابزاری- تاثیراتی روی انسان داره. در واقع به رفتار فیزیکی و روانی انسان شکل می ده و به نوعی تربیتش می کنه. تقریبا موقعی عوارض جانبی یه ابزار شناسایی می شه که مثل یه بیماری واگیر بین مردم پخش شده. در طراحی دیوایس ها شاید کمتر به این مسئله توجه می شه که این دستگاه چه تاثیراتی می تونه روی مخطب بذاره. و عموما فقط به ارگونومی که نحوه تعامل فیزیکی مخاطب با محصول هست توجه میشه(حفره های تاریک طراحی صنعتی!)
سرعت این دنیای جدید به قدری بالاست که واقعا کسی نمی دونه دو سال بعد چه اتفاقی قراره بیافته و زندگی ها چقدر متحول خواهد شد؟ یه روزی امور دنیا به دست حکیمان و فیلسوفان بود اما انگار الان افتاده به دست "صاحبان و اربابان دنیای دیجیتال"
پ ن :سیستم ابری اطلاعات شاید راه حل خوبی برای این اضافه کاری ها باشه اما اون هم به هر حال نیاز به جا برای نگهداری داره و البته مشکلات امنیتی دسترسی به فایل ها هم هنوز چیزیه که باعث میشه آدم صد در صد به اون اطمینان نکنه.
پ ن 2: فکر می کنم مسئله انرژی و آینده رو باید دریابیم قبل از اون که اونا ما را دریابند!
